Zo! Het laatste individuele gesprek heb ik afgerond. Ik weet inmiddels hoe iedereen denkt. Wat hij of zij als grootste probleem ervaart in de vakgroep.
Dat uitleggen kan iedereen heel goed. Daar is al vaak over nagedacht of met een paar collega’s over gesproken. Nooit met degene over wie het gaat. Maar met andere collega’s. En dan weten zij met elkaar heel goed wat er zou moeten veranderen. Maar daar als vakgroep over praten is een ander verhaal. Dat lukt niet. En daarom hebben ze mij gevraagd dit (liefst) in één dagdeel (!) op te lossen. Ambitieus, maar je moet ergens beginnen.
Twee weken later is de heidag daar; we beginnen ’s ochtends in een leuke locatie buiten het ziekenhuis en alle 16 zijn op tijd. Al een hele prestatie en veelbelovend, want zoals Woody Allen al zei: “80% of succes is showing up”.
Ik ben er altijd al wat vroeger om me te installeren en een kop koffie te kunnen drinken voor de arena zich opent. Dat geeft al een mooi inkijkje in de groepsdynamiek. Doorgaans wordt er door sommigen wat gegeind, sommigen zijn stil, sommigen zijn met kopjes koffie voor anderen in de weer. Sowieso vindt iedereen het spannend en hoopt men aan de ene kant dat nu eens alles gezegd en besproken gaat worden en tegelijkertijd dat het niet uit de hand zal lopen. Want hoe lucht je je hart en kan je progressie maken als groep zonder individuen te kwetsen? Hoe voorkom je escalatie zodra je elkaar aan gaat spreken?
Interessant is dat ik in de voorgesprekken bijna altijd hoor dat min of meer iedereen last heeft van de situatie. Ook degenen die zeggen “dat deze begeleiding niet nodig was geweest”. Velen voelen zich niet erkend of gewaardeerd, niet gezien of gehoord, hebben last van de onderbezetting (om maar een iets te noemen) waar iedereen anders mee omgaat, of er zijn twee kampen in een vakgroep.
Hoe begin je elkaar aan te spreken zonder escalatie?
Van alles “gewoon” gaan bespreken zal weinig nieuws opleveren; je loopt een groot risico dat iedereen in de bekende standpunten blijft hangen. Standpunten die alleen maar irritatie opwekken; zowel bij degene die ze herhaalt als de toehoorders. Dus wat dan wel?
Een goed begin is met elkaar in gesprek gaan aan de hand van 5 waarden die voor ieder mens bepalen of je je goed voelt in een groep: Status, Certainty, Autonomy, Relatedness en Fairness (SCARF) Zie bijvoorbeeld deze link.
Je brein is namelijk geneigd om in een split second op een eventuele bedreiging of erkenning van deze waarden te reageren. Bij signalering van een bedreigende situatie denkt je brein better safe than sorry en kom je onbewust en razendsnel in verzetsmodus. Met alle macht.
Het is een mooie manier om gedoe in de groep via genoemde al dan niet gedeelde waarden en voorbeelden te bespreken. En eigenlijk altijd al snel tot meer onderling begrip te komen. Aannames en overtuigingen te kunnen overrulen.
En dan begint de heidag pas.
Bedenk eens welke waarden van jou in jullie groepsdynamiek worden getriggerd. In mijn volgende blog zal ik dieper ingaan op deze waarden, in de context van de vakgroepen en teams waarmee ik gewerkt heb.
In de tussentijd even overleggen over jouw eigen team kan altijd;
Gabrielle Vergroesen | info@vergroesenmediation.nl
020 – 8896585 (kantoor) of 06 23260091
